Untitled##1 - wiersz.

Dzisiaj jest ten kapitalny dzień, jak wtedy w październiku 2011,
gdy wrony atropomorfizowały się, pośród dziesiątek mień, mych spazmatycznych drżeń.
Ptak-człowiek, ptasi móżdżek, od gadów ma tego i tego mózgu pień.

Jak soczyste polany, ujrzane w grudniu 2014,
doświadczenia, które ludzie kupują za złotych setki.
Kutas namalowany na prądnicy słupie jest dziś czystym ametystem,
jaźni błyskiem łupię, ale notabene temu skurwysynowi, co to namalował oczy wyłupię.

Promienie przebijają się przez kopuły drzew naręczy,
obiecałam niegyś, że miast dymu nikotynowego,
będę oglądać chmury, jak się z nieboskłonu sączą.

Tymczasem sączę głęboki L&M-ów dym,
z którym to pójdę ręka w rękę na krym,
choć to wątpliwy rym.

Ostatnio wspomniałam o boskim krysztale,
ornamentem inkrustowanym.
Teraz już, acz nie na życzenie, wywoływanym,
na wierzchu bluzki, niczym na rybie przywarta łuska, pokazywanym.

Dymek uwielbiam wprost, rozrostu, wzrostu w nosie porostu.
Mój pociąg do nikotyny odjeżdża z peronu trzeciego, a wciąż obecny,
czy w ciąży nawet, a co do licha,
bez tłumiącego tlenku węgla ma egzystencja staje się licha.
Wiem, że ta porada w gąszczu porad to zwykła kicha,
zapytaj o abstynencję od niej sekret mnicha.

- misspill, 2016.

Moja amanita